Dostrzeganie roli dziedzictwa kulturowego

Przeglądając Facebooka można natknąć się na tytuły stron używających termin „dziedzictwo kulturowe”. Tam autorzy ilustrują swoje zainteresowanie obrazami szeregu znajdujących się w kraju lub za jego granicami w Europie i na innych kontynentach. Nieraz przedstawiane obiekty ukazują godne uwagi zwiedzającego osiągnięcia architektoniczne minionych stuleci, utrzymywane dzięki umiejętnościom współczesnych konserwatorów. Aktywność obserwatorów wspomnianych stron, a także umieszczających zdjęcia historyczne swoich miast świadczy o kierunku uwagi wybieranym przez użytkowników stron społecznościowych. Przestrzeń internetową zyskują tematy nostalgiczne lub mogące pobudzić do aktywności fizycznej w perspektywie bliższej lub dalszej. Turystyka jest obszarem najintensywniej wykorzystującym walory dziedzictwa kulturowego. Z jednej strony przynosi przyjemne doznania indywidualnym odbiorcom, z drugiej – może ich mobilizować do aktywności fizycznej i społecznej, z kolejnej – przynosić korzyści ekonomiczne przy zamierzonym jego popularyzowaniu. W trakcie działań zbrojnych na plan dalszy schodzą sprawy zniszczeń zasobów dziedzictwa kulturowych. Po wojnie wracają refleksje z obszaru wartości utraconych. Podejmowane są wysiłki na rzecz odtworzenia substancji zabytkowej. Następuje też pogłębienie też refleksji na temat wartości związanych z utraconym, choć rekonstruowanym dziedzictwem materialnym. I tak stało się po wojnie w byłej Jugosławii, kiedy w międzynarodowych dokumentach pojawiło się odwołanie do konieczności włączenia każdego człowieka w proces definiowania stosunku dziedzictwa kulturowego. Sugerowano tam sferę konieczności jego odbiorcy w wzrostu wspólnego poczucia tożsamości europejskiej. Na ile bliskie są nam wspomniane przesłania mogą Państwo przekonać uczestnicząc w anonimowych badaniach ankietowych https://dziedzictwokulturowe.pl